Selena's POV

“S-saturn.. may itatanong ako sayo.”

“Ano yon?”

“M-may nakwento kasi si Sabrina sakin before. It was about you way back then. I-ikaw ba yung..

 ..bata sa park na umiiyak?” Halo-halong emosyon yung nararamdaman ko. Takot, kaba, at tuwa. Hindi ko alam pero baket parang umaasa ako na sana siya nga yung bata yon..

“Ako nga..

..Lenlen..” Para akong binuhusan ng malamig na tubig.. yung pangalan na yon.. Isang tao lang ang tumatawag sakin ng gnun.. Siya lang..

“Blaize?”

“Ako nga. Finally. Nakita na kita. Tama nga yung kutob ko nung una pa lang.” Lenlen at Blaize. Yan 'yung tawagan naming dalawa noon. Nakuha niya yung LENLEN sa SeLENa. Hindi ko inakala na siya yung batang kakilala ko noon. Hindi ko alam na may SATURN pala siya sa pangalan. Dahil ang alam ko nuon, siya si BLAIZE GUZMAN.

 *FLASHBACK*

“Bata, anong pangalan mo?” Tanong sakin nung batang lalake na umiiyak.

“Pae..” Sagot ko naman sa kanya.

“Eh yung buong pangalan mo?”

“Selena Pae Samaniego..”

“Ah. Simula ngayon, ikaw na si Lenlen. Ako naman si Blaize.” Sabi niya habang pinupunasan niya yung luha niya. Simula nun, naging magkalaro na kami. Araw-araw kaming nagkikita sa park kasama si Sabby. Kambal sila kaya tuwang-tuwa ako nun. Wala na kasi yung kuya ko at lagi akong pumupunta sa park tuwing pinapagalitan ako ng mommy ko.. Tuwing ipinapa-mukha niya sakin na ako yung pumatay sa sarili kong kapatid.. Tuwing itatatak niya sa isipan ko na, ako, ako, ang dahilan kung baket nawalan siya ng isang anak. Kaya simula nun, tinuring ko ng kapatid si Blaize at Sabby.

 Pero sa di inaasahang pagkakataon, lugar, at oras, kailangan kong umalis. Pupunta daw kami ng ibang bansa ng parents ko.. Nung una tuwang-tuwa ako.. pero nung nagkita ulit kami ni Blaize sa may park, nalungkot at umiyak ako nun.. Tinatanong niya kung baket ako umiiyak pero ang sabi ko lang, masakit kasi yung ngipin ko. pero ang totoo nun, ayoko lang siyang malungkot din..

Kinabukasan ang flight namin. Hindi ako nagpa-alam kay Blaize at Sabby nun dahil ayaw na kung payagan ni mommy na lumabas. Wala rin akong nagawa nun kaya tiniis ko na lang. At nung araw na nakarating kami sa Cali, lagi akong umiiyak dahil pakiramdam ko, wala akong kakampi. NAWALAN ako ng karamay.

*End of flashback*

“Pae, ang tagal kitang hinintay..” sabi ni Saturn sakin habang yakap-yakap niya ko. Alam kong umiiyak siya. Hindi maitago sa boses niya.

“Pero Saturn, iba na ngayon. Hindi na ako yung Lenlen na kilala mo..”

“Alam ko, Pae, alam ko. Pero kahit anong mangyare, hindi na kita bibitawan.”

“Pero Saturn, ibang-iba na ko. Hindi na ko si Lenlen o si Pae na nakilala mo eons ago. Ako na ngayon si SELENA. Babaeng binago ng panahon at ng mundo.”

“Wala akong paki-alam Pae. Ang alam ko lang, nandito ka na ulit.” Kumalas siya sa pagkakayakap niya sakin. Kitang-kita sa mga mata niya yung tuwa at saya. Pero ako? Parang walang nagbago. Siya pa rin si Saturn na parang ngayon ko lang nakilala. Wala akong nararamdaman na kakaiba sa kanya o ano man. Ang alam ko lang, siya si SATURN.

“Saturn, hindi porket nandito na ulit ako, ako pa rin yung batang nakilala mo. Saturn, sorry, but I’m not. I changed. My life changed for almost years. Natandaan man kita, oo but it will never change the fact that I’m not the same kid you met long time ago. Iba ang ngayon sa noon, Saturn. Iba si Lenlen o Pae sa Selena ngayon..”

“No Pae. Ikaw pa rin yung dating bata na nakilala ko. Ikaw pa rin yon. Please..” Naka-tingin lang siya sa mga mata ko. pero ako? Umiiwas. Ayoko siyang tignan diretso sa mga mata niya dahil alam kong masasaktan ko lang lalo siya.

“Don’t make this hard for the both of us. Wag mong paikutin ang realidad mo sa nakaraan at nakalipas na. Learn to let it go, Saturn! Masasaktan ka lang kasi..

..Hindi kita mahal..”

Bigla siya napa-atras sa sinabi ko. Kung dati ako si Selena na umiiyak lang basta-bata. Nasasaktan agad-agad, hindi na ako ganun NGAYON. Ako na si SELENA na natuto at nagbago.

“Sorry Saturn. Learn to live with it. I’m not the same LENLEN or PAE you met before. I’m now SELENA. Wala na kong nararamdamang awa sa iba. Wala na kong paki-alam sa sasabihin nila. IBANG-IBA na ko sa PAE na nakilala mo noon. Masakit man pero oo, kaibigan lang ang tingin ko sayo.” With that, I left. Ayan nanaman yung emosyon na matagal ko ng iniiwasan. Matagal kong ibinaon. Hindi ko siya gusto.. hindi ko siya mahal. Dahil ngayon, si Clyde lang ang alam kong may kayang magpa-iyak at manakit sakin. At si Clyde lang din ang dahilan kung baket..

Gumagana nanaman yung puso ko. Kung baket tumitibok nanaman siya ng kakaiba. Kung baket nararamdaman ko yung salitang “PAGMAMAHAL” Si Clyde lang ang alam kong kayang gumawa ng mga bagay na yan. Hindi si Saturn o sino man. Umuwi ako sa apartment namin. Gusto kong mapag-isa pero ginag*go talaga ako ng tadhana.

“Selena..” Agad siyang lumapit sakin at niyakap ako. Ayan nanaman yung mga pesteng luha. Luha na ayokong makita niya. Ako si Selena, MAGANDA, MATAPANG, MALDITA, at MAYAMAN. Pero baket pag siya yung kaharap ko nagiging SANTA at Selena MABAIT ako? Dang!

“Sorry. I know lagi na lang akong nag sosorry sayo pe--“ I didn’t let him to finish. I shut his mouth by kissing him.. slowly, I deepen the kiss. He responds immediately giving back the same intense level I’m giving. His one hand holding my nape and the other holding my waist, supporting me. I feel like I’m going to collapse. But his support was enough for me to stand still. He’s kissing me with full force. And that’s it. I lose all sense of control. With his kiss, I can forget everything. Whenever he holds me tight in his arms, it’s like a haven, a sanctuary where I belong.

He suddenly stop kissing me. He looks intensely at my eyes.

“Selena, I love you. Ikaw lang. Sorry.” I just smile at him and his mouth softly closes on mine, coercing my lips apart as his arms enfold me, pulling me to him. His hands moves up my back, fingers tangling in the hair at the back of my head and tugging gently. Suddenly he drags me up and grasps the hem of my t-shirt, whipping it over my head and throwing it on the floor.

Bigla akong napadilat habang hinahalikan pa rin niya ko. Ewan ko pero may nagsasabing, ituloy ko ‘to, pero may nagsasabi rin sakin na, hindi pa oras para dito. He stop kissing me looking intensely right into my eyes. Pinulot niya yung damit ko at sinuot agad sakin. He kissed my forehead making me smile.

“Sorry. Nadala lang. Tsk. Bati na ba tayo?” He smile. His I’m-only-eighteen-years-old-handsome-boy smile. Jeez. I grin.

 “So, we’re fine now?” He ask again. Oh well, ASA SIYA.

“Just because I have a stupid grin on my face doesn’t mean I’m not mad as hell at you!” I mutter.

He leans in, and I thought he’s going to kiss me but he doesn’t. Ow Jeez. He nuzzles my hair and inhales deeply. He looks at me once more and show his most-stupid-smile.

“As ever, Selena, you are unexpected.”

“Indeed. So put that that in your pipe and smoke it, you arse.”

“There’s your smart-mouth again, Selena.”

“I’m still mad at you.”

“I know. That’s why I have a very nice proposition for you.” He grin. Gah. Ang manyak tignan nitong perv na’to.

“Proposition? Spill. Don’t make me wait.”

“So very impatient.”

“Fine. Ano ba kasi yon? Patagal pa eh.”

“Hmm. What about giving me a little Clyde and little Selena? What do you think? It’s a very interesting proposition isn’t it?”

“Yeah right, Perv. A proposition that came into your pervert cell! Letche. Mag-isa kang gumawa ng little Clyde at little Selena dyan. Pervert!” I hiss and leave him. Tapete. Ilang beses na ba kaming nabibitin? I mean, Ugh. Raging hormones, can you please leave us? You’re very hazardous!